zorze. miniatura poranna

może chodzi o to czego nie da się przewidzieć

przed wschodem

choć wiemy że ta biel

za chwilę roziskrzy oczy

a może o to że nienawidząc można kochać

i mieścić się

między skrzypieniem butów o świcie

a następnym roztopem

cienie porzuciły rzeczy do których należą*

a ty

kiedy stoisz przede mną

cały jesteś cieniem

jakbyś nigdy nie miał rąk

ani oczu

tylko wiecznie otwarte usta

dźwięki

wnikają we mnie światłem

i ciepłem

cała jestem zdziwieniem

*H. Mulle „Lis już wtedy był myśliwym”

bumerangi

wybieramy drogę pod górę

tę samą co wczoraj

wśród tysiąca śladów zacieramy własne

wspomnienia pierwszych kroków

stawiamy nowe tezy o końcu świata

nie krzycz mi do ucha

że życie jest piękne

nie rozumiem

czyjś oddech za nami świszcze jak szatan

przywodzi na myśl twarze wszystkich kochanek

strąconych jak kapelusz

z twojej głowy

choć nie martwisz się o słowa

z wiatrem czy pod wiatr

wracają

...

na początku była wiara

w wieczne wiosny i lata beztroskie

bez pomocy słów

wszystko można było stworzyć

jednym spojrzeniem ruchem

powietrza

drżały od kołysania bioder

potem światło stało się przenikliwe

zaczęło odsłaniać krawędzie

szorstkie powierzchnie przestały wydawać się

praktyczne

kiedy zimą nabiera się wody

rozsadza

słowa jak dynamit

w końcu nikt nie pamiętał o mostach

wiecznie dobra noc

a wiatr zrywa tajemnice

odsłania korzenie jak wczorajszy śnieg

gdy ukryjemy brzydotę

będzie pięknie

wystarczy że sypnie w oczy

zarumienione policzki i chłód łatwo wytłumaczyć

mrozem

i porą roku w której nie rośnie nic prócz zasp

i murów

między nami

nic nie było

co tłumaczy nagły brak wiary w rychłe wiosny

idź. zaparz kawę

mamy przed sobą długie milczenie

trzeba czymś zająć dłonie żeby nie bębnić palcami o blat

lubię gdy gra muzyka

i mąci ciszę co rozdziera smutek

na dwoje

jestem w żałobie

za każdym słowem rzuconym

byle gdzie

spadają jak nagły deszcz

rzęsy nie chronią przed wilgocią

to przez tę kawę

wciąż się skraplam

ciii

Markowi

nie tupmy i nie trącajmy znaczeń

wszystko może być powiedziane bezdźwięcznie

śmiejmy się z siebie aż zabraknie ust

bezczelnie patrzymy sobie w oczy

wydzierając tajemnice

czytamy z dłoni długość życia

oddzielnego

kiedyś wykrzyczę wszystko co teraz zmienia się w wodę

i nie pozwala wierzyć w cuda

niestabilnie

mój dom ma wiele pięter

winda nie wiezie do nieba

i cóż że mam żelazny krok

jak żołnierz

gdy papierowe schody

dają wrażenie złudnej miękkości

czemu się dziwisz

że kurczowo trzymam się życia

i nie zginają mi się kolana

latanie wciąż wytraca z równowagi