rachunki

stało się
człowiek odebrał życie
syn narodu
wystawił rachunek

lustro

Jakbym widziała po raz pierwszy. Nienazwany cień czaił się cicho.
Wiem, że mam zmarszczki. Nie widzę ich codziennie. Pomijam
jakbym chciała oszczędzić Ci widoku starej skóry.
Pooranej zmartwieniem twarzy.
Siwe włosy przykryje farba. Młodość wróci w uśmiechu.
W figlarnych oczach, jakby miały ciągle 20 lat.
Młodość sączy się z każdej tkanki, której nie umiem powiedzieć,
jak dawno temu byłam młoda.

Nie chcę liczyć od jak dawna ją znam.
Nie chcę znać innej niż młoda.

jeśli ...

jeśli dobro jest piękne

jesteś piękny

jeśli piękno smakuje

jesteś jak uczta

jeśli uczta to mądrość

jestem głodna

jeśli miłość to głód

chcę wiecznie

wyobraź sobie

a to jak podróż w nieznane
chwytam cię za serdeczny palec
zawsze biegnę przodem
zachwycona tym co jeszcze przed nami
kontemplujemy
moja odpowiedź brzmi w dźwięku twoich stóp
za moimi
twoja zmierza za mną tam gdzie wypada się zatrzymać
na oddech
na zadziwienie
nasze my toczy się między stopą a stopą
między powrotem a wyjściem
między górą a dziś
nienazwanym

***

czytam cię

przewracam kartkę za kartką w skupieniu

nie słysząc szelestów

prócz tych najcichszych pragnień

nie bywasz wichurą

zatrzymujesz się

w szum pochylających się drzew

kiedy mówisz o

o tym co kocham

rozkwitam

potem

tęsknię w rytm zamykanych drzwi

o poranku

zmaterializuję cię obok

znów będziesz

książką w dłoniach

***

kiedy mam rozmawiać o życiu
czuję że spadam
czepianie się parapetu nie gwarantuje bezpieczeństwa
nikomu

...

kiedy słońce nie grzeje
 tylko rzuca cienie

między mną a tobą

chłód  

...

***

pociągaj mnie

w góry

wyruszymy o świcie

zanim brzask dnia zdąży nas znużyć

w upalny dzień

odpocznij w cieniu moich rzęs

nabierz ochoty na noce przechadzki

między znanymi wzgórzami

dopieść doliny

pewną  dłonią

nim zaleją nasz jesienne deszcze

nauczymy się nie ulegać sztormom

rozdygotanie

jesteśmy rozedrgani

jak liście osiki  

kiedy dmiesz zapamiętale

nie trzymam kursu

nie umiem spadać

bezboleśnie

***

naucz mnie

 nie patrzeć w niebo

i nie widzieć

więcej niż chciałbyś dać

weź za rękę

nie ciągnij

w dół

***

tam za wybojami

drogi rozchodzą się

bez wytchnienia

z nami zostaje tylko smutek

zazdroszczę górom

że tak stoją

nieruchomi świadkowie życia

nie to co wulkany

kiedy wrą trwoga miesza się z zachwytem

czerpiąc garściami

można się upić

widokiem nagich skał

nad przepaścią 

rozłożyście

rozchodzimy się

jak dąb rozstajny

nie ma znaczenia

czy pójdziesz w prawo

ja w lewo rozłożę koronę

myśli

jak parasol nad naszą sprawą

odrosną na nowo liście

wiosną kiedy się zazieleni

nasz wspólny podzielony dom

przykryje stare rany

dąb nie zabliźni

ale pomieści nas jak

dzieci przytulone do życia

przetrwamy   

poranki

zastały nas
in flagranti
jak zazdrosny mąż
jakby nie mogły znieść myśli że nie zrywamy się
o świcie pędząc nieprzytomnie
kawę pijemy nieśpiesznie
a przytomnie na tyle
żeby zawładnąć każdą chwilą
w której nie ma jeszcze nowej
wiadomości
o końcu świata