rozłożyście

rozchodzimy się

jak dąb rozstajny

nie ma znaczenia

czy pójdziesz w prawo

ja w lewo rozłożę koronę

myśli

jak parasol nad naszą sprawą

odrosną na nowo liście

wiosną kiedy się zazieleni

nasz wspólny podzielony dom

przykryje stare rany

dąb nie zabliźni

ale pomieści nas jak

dzieci przytulone do życia

przetrwamy   

poranki

zastały nas
in flagranti
jak zazdrosny mąż
jakby nie mogły znieść myśli że nie zrywamy się
o świcie pędząc nieprzytomnie
kawę pijemy nieśpiesznie
a przytomnie na tyle
żeby zawładnąć każdą chwilą
w której nie ma jeszcze nowej
wiadomości
o końcu świata