o nieomylności ludzkiej i woli boskiej

kiedyś bóg pozwalał wymknąć się duszy
śpiewać z głębi radować byle czym
kiedy bóg ogłuchł
radość stała się zbędna
ludzie z karabinami posiedli boga
i prawo do jego woli

życie zstąpiło niżej niż piekło

z przewodnika po rzeczach podniebnych

może to zależy od kolejności doświadczeń

 ja widzę chmury

ty deszcz

razem brodzimy w kałużach

 skąd tęcze biorą początek

strumieni

wylanych albo wylewających się

rozpinamy się dumie pod łukiem

co wiedzie

rzecz o abstrakcji

noc pohukuje na mnie jak słowa
czasem błyśnie czymś w okno a ja już widzę
blask
oczy
przyklejone do podłogi, ściany , muchy za moimi plecami
byle nie
patrzeć w punkt od którego nie można się
oderwać
słychać
dźwięki które wrastają i stają się tobą
nami
wszystkimi z osobna
głosami pustki księżyca i pełni
poświaty
za światy powiedziesz każdą myśl jaka spocznie
uczepi się tonu
zatonie w pejzażu
by umrzeć
na końcu spojrzenia i dźwięku

re: wróć

teraz piszę bo pora  

na dystans

wyraża się w spojrzeniu

wstecz dzieli nas pustynia

słów potoki

wartkie jak wiosna przecinają

światy na pół

życia tętnią w rytm  kiedy milczę

 przyśpiesza  kiedy używam zbyt wielu

słów mi nie trzeba

żeby nazywać  to co żyje

jest wewnątrz

i kipi

kiedyś wrócę 

reakcja na ...

pani na pewno słyszała?
nie słyszałam.
nie chcę słyszeć. patrzeć
na szczątki na pierwszych stronach
ani czytać setnej teorii rozrywającej każdą z ofiar
na coraz mniejsze kawałki
solidarnie ukamienować każde wspomnienie
ból rozerwać na strzępy
humanitarnie
odczłowieczyć

Migawka VIII

Znów się ogląda. Lękliwie patrzy na kobietę tulącą chłopca.

Już wie, że zamiast bajek szepcze mu do ucha wolę proroka.
Potem. Inne będą zazdrościć.
Z dumą powie: to był mój syn.

Ta druga już nigdy nie będzie sobą.
Z trudem wyszepcze: tam był mój syn.

Inne matki będą płakać.
Z radości. Tym razem.

Migawka IX

narzuć jej płaszcz na zgarbione plecy

nie patrz w twarz

jest jeszcze młoda

choć nie pamięta jak dorosły jej młode

 z lękiem patrzy na roześmiane twarze obcych  

dzieci

i modli się

nie dopuść tym razem

po co więcej smutnych matek na świecie? 

poranno-zimowy praise song

nim nocne mgły

pozwolą słońcu polizać dachy

oślepić szyby

i ogrzać zaczerwienione od zimna nosy

pierwszych przechodniów

zdążymy się ubrać w uśmiechy

i czułe słówka 

***

zachłannie kolekcjonuję dźwięki

darowane jak kwiaty

nie opadną kiedy odejdą

darczyńcy

są jak nagrobki żywych

lokata na sny  

szkic VII

wygląda  jak posąg z obrazu

niby niepiękna

wręcz niedościgła w brzydocie

a śni się

wszystkim postaciom tej sceny brakuje ciepła

malarze bez natchnienia

poszukują piękna gdzie go nie ma

a ona jest

i śni się

włosy jak pawie ogony

w blade oczy

za dnia

kiedy zjawia się w przedpokoju

nie wie co dalej

powtarzasz:  siadaj

nie działa na odległość

potrzebuje wzroku

żeby rozpalić światło trzeba iskry

a obraz stygnie

choć nie było o tym ani słowa

już po