Post scriptum

mglistym świtem trudniej się zbierać

w sobie łatwiej 

mgły nawijać na rzęsy

gonić myśli

brzegiem wczorajszych zapomnień

  

kiedy początek jest jak koniec

nie wiem

co powiedzieć żeby nie przestraszyć

cieni 

O prognozach dowiaduję się ostatnia

jak w prognozach

śnieg muska szybę od zachodu jakby narodził się ze skłonnością  

podstarzałego sąsiada

widuję

obu tak samo

nadal trochę majaczę

przedzieram się przez światy zaszczepione

a porzucone z niewygody

poglądów na życie lepiej uczę się z jawy

własny sen można dzielić na czworo

o włos

przechadzać się dalej

pytać o sens

czy szukać skarbu

z pominięciem

Letnie zachwyty upycham w sobie niczym głodne dziecko. Byle więcej.
Chowam na potem. Chłodne dni przepuszczam
przez palce. Lekkomyślnie. Tulę poduszki. Na dobranoc wmawiam im
miękkość. Zapach. Słońce w oczy i radość.

Zimy zapomina się sprawniej.