tryptyk istotny

1.

kiedy myślę o starości

potrzebuję twoich oczu

przywołują obrazy

nie twoje pamięci

czarno-białe

zatarte kontury

oczy

serce pełne łez

a nie uronią kropli

gorycz

oswaja się powoli

oszczędza na później

na lata

na niezapominanie

 2.

kiedy myślę o starości

pamiętam jej włosy splątane w ogon

niebieski fartuch w drobne kwiaty

i lekki grymas w kąciku

ust

nie otwierała bez powodu

ja nie pytałam

3. 

kiedy znów myślę o starości chcę być nią

kiedy się uśmiechała

jakby znała tajemnicę

dziś nie mogę sobie przypomnieć

czemu nie pytałam

tylko mi tu nie podskakuj

jeszcze nie pora

do nieba

nie podskoczysz

talent podrapany w pięty

pójdzie ostatni

wers wersowi nie równy

celnością słowa zabija się

(w) ptaki

strzelam z procy

nim znów się zagnieżdżą  

w jego myślach 

wikłacze

mnie

został podziw 

Post scriptum

mglistym świtem trudniej się zbierać

w sobie łatwiej 

mgły nawijać na rzęsy

gonić myśli

brzegiem wczorajszych zapomnień

  

kiedy początek jest jak koniec

nie wiem

co powiedzieć żeby nie przestraszyć

cieni 

O prognozach dowiaduję się ostatnia

jak w prognozach

śnieg muska szybę od zachodu jakby narodził się ze skłonnością  

podstarzałego sąsiada

widuję

obu tak samo

nadal trochę majaczę

przedzieram się przez światy zaszczepione

a porzucone z niewygody

poglądów na życie lepiej uczę się z jawy

własny sen można dzielić na czworo

o włos

przechadzać się dalej

pytać o sens

czy szukać skarbu

z pominięciem

Letnie zachwyty upycham w sobie niczym głodne dziecko. Byle więcej.
Chowam na potem. Chłodne dni przepuszczam
przez palce. Lekkomyślnie. Tulę poduszki. Na dobranoc wmawiam im
miękkość. Zapach. Słońce w oczy i radość.

Zimy zapomina się sprawniej.

strzępienie frazy na gładkim języku

jak tu pisać długie wiersze, skoro nie można nauczyć się życia
całą szerokością frazy przyglądam się
z boku jest inaczej
czuje oddech zza

tęsknię

tym co wydłuża noce
w wyobraźni maluję siebie
podstawiam do wzoru
na ja- ty

mylę algorytm

kołysanka druga

bo przecież śpisz a mówisz do mnie
choć obraz mąci ci się znów

czy tą dziewczynką to ja byłam
czy tylko ona była mną

a potem nikt już nie wie
gdzie się łóżka kończy wiotki brzeg
ja sypiam nago ona nie

mijamy się

jest dzień

Kołysanka dla ...

już zamknij oczy
proszę śnij
gdy chmury kłębią się nad światem
jak ślepcy we mgle ciągle iść
usiądźmy nim się zerwie czas

nim kiepską nicią szyte dni
pękną tam gdzie się raj nie przyśni

zapłaczmy czasem lecz nie dziś
niech życie się w mozaikę składa


ja muszę w swoją stronę iść
więc niebo nam się ciągle zmienia

Migawka IV

- Dziwny - przemyka mi nagle przez głowę - tutaj wszyscy jesteśmy.

Zawsze znajdę sobie jednak kogoś.
- Kozioł ofiarny - podkpiwa czasem mój towarzysz.

Zamyślam się. Wymyślam mu życiorys. Historię życia w epizodach.
Ma niewiarygodnie długie i chude stopy.
- Skąd on się tu wziął? Jakby spadł ze starego obrazu. Pamiętam taki. Właściwie to było zdjęcie, ale co za różnica. Stare, czarno-białe.
- Tak, musiał się wziąć z tego zdjęcia.

-Kto?On? - pyta mój towarzysz kiwając znacząco głową.
Słowacki góral odwraca się i odchodzi. Niech idzie.

Mój wzrok wypala mu dziury w czaszce. Odwraca się, jakby z lękiem.
"Jeszcze mnie spotka" może brzmieć jak zemsta.

to nie będzie miłosny list

zaśmiewaliśmy się do łez. spochmurniało. teraz
bolą mnie oczy
po wypłukanym szczęściu ani śladu. mrucz mi stale o
wietrze w koronach. i o słońcu o każdej porze roku.

pod twoim niebem tak często nie pada. ożywiam się
jak potok stale wpływam na losy
sprawców nieszczęść z zapomnianych rysunków
i szczęść, którym niepotrzebne fotografie.

spotkania

1.
spotkaj się ze mną
poczekam
w pół drogi
usiądę

do stołu pójdziemy już razem

2.
spotkam się z tobą
w połowie stołu
zostawię ci wiadomość

że jestem

kiedy wyciągniesz dłoń
możesz brać do syta
tylko nie odchodź
wiecznie głodny

prasówka na koniec dnia

patrzę na jego usta kiedy opowiada mi wszystkie okropności dnia
o zachodzie słońca
krzywi się na dźwięk słowa
matka
świdruje mi uszy
nie chcę słyszeć

marzę o bramach raju w których starzeje się Zorn
a Śmietanę tuli czarny Orfeusz

i już nie wiem czy mam prawo uśmiechać się ze szczęścia

rozmyślnie

nie pamiętam kiedy kończy się lato
tylko, że początek był gorący jak moja głowa
kiedy wchłaniam całą wilgoć poranka
pęcznieję niczym myśli nad ranem

potem znów upał
odchodzi powoli
aż nad potok
występujących z brzegów golasów

przemykam obok
z poczuciem ulgi
mogę uciec
od ciągłego pamiętania żeby chronić głowę

od kapeluszy

pustynny chorał

chorzej brzmi
niż pacierze

nie-znacz(e)nie

słabsze są tylko znaczenia a może
mówię mniej niż

zwykle
nie wystarczało za nie
tak za tak

teraz blednę

(o)powieść inspirowana)

mów do mnie

deszczem
popiołów

łoskotem maszyn nie zachwalaj
życia
nie da się wrócić wrakom

ludzi

wypatruj na pustkowiach
zatkaj uszy
na wysypisku

zdzieraj rdzę
z pozłacanych cacek

posłuchaj jak śpiewam

dom mam w głowie
posłuchaj
jak stawiam mury

bezszelestnie

okna i drzwi wypatrzę czekając
na powrót

gdy nie ma wyjścia

miniaturka nieostrożna

rozbija się o brzeg jak nierozważna  mewa
pozorny spokój
wokół
zakłóca krzyk

bez tytułu

łatwiej napisać wiersz
niż milczeć o tym
czego nie można nazwać

zbiorowa dyskrecja nie nazywa winnych
zamilczmy

namacalnik

nie dotykaj

chmur w deszczu

palą

oczy po każdym zetknięciu ze słońcem

skrzą

słaby wzrok  na nieprzejrzyste myśli

zmienia w mokradła

po wyschnięciu  zostają bruzdy

 czołem biegnie ślad mądrości

bez zastosowania

obraz przywiera jak zapach do ciała

zostaje

w szczelinach skrapla się w martwe morza

nie dotykaj

słonych wód  

poczekaj na mnie za drzwiami

Bo kiedy już wejdziesz, potkniesz się. O jazz.
O walizki. O tak zwane doświadczenie życiowe,
biografię Chanel. O Pawlikowską w podróży. I jazz.

Nim usiądziesz do stołu, zapomnisz. Zamilczę
cię. Przy kawie podam rękę.
Pójdziemy razem. Poprzez deser. Zapatrzę cię.
Zapatrzę się.

Możemy się nigdy nie dowiedzieć.
Początek to był, czy koniec.

niedostępnik

nie dowierzam

ten szept
zaczyna się inaczej

w tysiącu myśli
rośnie w siłę
przenikliwą jak przedwieczorne słońce
między konarami
na-przestrzał
o zachodzie
perli się w dźwiękach

nie powiem

podskórnik

na ojców nie ma mocnych
córek szelek synów twardych krzeseł
słów

biorą się

znikąd silą na gest uścisk
nie zelży z czasem

poluzuje

skrawki

niedobrze jest sobie

odmawiać pacierz

trzy razy dziennie zapożyczać

cudzych słów

nie znając  znaczeń 

nu-clear

jeszcze świat
jak świt
się ociąga

odwleka chwilę w której runie

wszystko

co było
nieistotne

kiedy zapalają się wrogom oczy
(s)przeciw




http://www.youtube.com/watch?v=u00aCped_Gs&list=FLPG_ggDNkfgczWb39kP-J1w

z okazji zimowej wiosny ...

http://www.youtube.com/watch?v=p4l7HolE0QA&list=FLPG_ggDNkfgczWb39kP-J1w&feature=mh_lolz

póki co

jest w czerni chmur jakiś niepokój

nieswój nastrój nocnych latawic

ze snami na własność

gonią w pętelkę

góra dół

góra dół

która szybsza weźmie więcej

od życia niezliczonych

wrażeń pustych

pełnych nie-pokoi

dla kontrastu

czas na brzegu szklanki tkwi póki co

czas do biegu

a luty się kończy niemrawo

zimno

może wstrząsnąć ciałem póki co

radość rankiem nie wschodzi nam spoza chmur

http://www.youtube.com/watch?v=URMmUpqt-Pc&list=FLPG_ggDNkfgczWb39kP-J1w

być

jak w równoległe światy

kiedy wkrada się do mnie smutek

 jestem

w na-stroju pierwszej ewy

chcę być

na miarę siedmiu cudów

na każdy rok przestępny wielka miłość

nie zamykaj

oczu

nie mogę oderwać     

nie pozwól umrzeć z tęsknoty 

na granicy smutku
jest dzień

kiedy umiera przyjaciel

póżniej już tylko czas

jak wieczorne mgły
zabiera żywe wspomnienia

Podstępnik

Najpierw mruczenie. Murmurando na jeden.
Na dwa. I struna. Nie pęka.
Spojrzenie. Cieszy oczy. I trwa.

Trzeszczy. Sypiemy się
jak cienkie szkło. Za późno by ukryć.
Cokolwiek.

bo gdy się milczy apetyt rośnie wilczy*

a o tej porze się milczy porannymi mgłami
nad górami wieszczą niezłą pogodę
ducha można uciszyć śpiewem
ptaków pierwszy krzyk
o poranku modlą się o dobry dzień

apetyt wzmaga się
z każdym skrzypnięciem buta

*J.Kofta

mżawka z migawki

zimą częściej myśli rozpływają się
we mgle. poranki bywają niepewne dnia.
jeszcze nie wiedzą jak długo pozostać.
za chmurą jakiś świat się nie budzi. potem. wrzask

słońca prosto w oczy. zamykasz zamiast mrużyć
powieki. opadną. zawisną jak czapy śniegu
na świerkach. nie strząsaj. śnić się będą wczesne wiosny.
zielenie w głowie. w środku. w bieli.
wybieli się dziś. i wczoraj.

wyłamuję się z siebie

kołek po kołku, myśl po słowie

miałam być inna
 a nie jestem

sobą

rzucam się

nie oferuję drugich policzków

ani szaty

zakładam, że wyjdę

na ludzi opłaca się

nie oglądać   

tajemnica

ta moja cisza w której widzę inaczej
pachnie jak szczyt górski
o świcie urzeka
flirtuje ze mną od lat

a teraz kiedy już o niej tyle wiem
mogę tu zostać
lub odejść

pójdzie ze mną

post factum o końcu bez końca

Na koniec powinniśmy się wzywać.
Dzień czy noc – nie robi różnicy. Tylko
światło. Potrzeba więcej światła, żeby nie ogłaszać końców świata
kiedy popadnie. To tak dezorganizuje walki, że miałoby się ochotę
przestać; ba czasem nawet pogodzić z losem.

Ale my nie jesteśmy dla takich końców. Bo kiedy już nadejdzie ten nasz, właściwy;
pewnie nikt nie zauważy. Byli. Nie ma. Co za różnica?
Kiedy media pokażą zdjęcia, będą następne.

tu nie ma raju. nie będzie

nie wystarczy już, że nie nazywamy się adam i ewa?

grzeszymy nawet bardziej. nie ma kłamstwa. niepełna prawda 

usprawiedliwia.  pożądanie. nikt sobie nie zaprząta głowy małymi grzechami 

na koniec świata. wystarczy być dość dobrym.

byliśmy. niebyt dobrzy. w ogóle byliśmy, a to dziś 

takie wyzwanie.

razem.  osobno przeżywamy zachwyty. nad poezją 

strzępimy języki. kajamy się za brak słów. pięknych. nas 

już nie będzie. po końcu świata zostanie: ty. ja.