all- śnienia

zdarzają się

takie rzeczy tak nagłe jak olśnienia

choć przychodzą nie w czasie

za późno dowiadujemy się przepowiedni  

to jak głową w mur

dziś wiem

jutro sobie nie przypomnę

chcę wierzyć

że cokolwiek jest zmieni się

pokryje kurzem

kurze łapki będą odstraszać

od lustra odchodząc nadal nie wiem 

wiem - słowo jak krem

bywa
że rozmowa jest jak przechadzka
pustymi ulicami
nie zapuszczam się broń boże
gdzieś w głąb
znaczeń

ledwie muskam
bezpiecznie nie drążyć
nie wypłynie nic gdy nie ma głębi
gładka gadka

ledwie grymas świadczy przeciw
zatrzepocze
zaświergocze

będzie rajsko




*G. Turnau

http://www.youtube.com/watch?v=vmiWlg29Azo&feature=BFa&list=FLPG_ggDNkfgczWb39kP-J1w 

„…biorę się za słowo jak za chleb”

kiedy wracam do siebie
kroję pajdy
oddzielam miękkość od skórki
przywieram
raz do jednej to do drugiej strony

nie przełknę brzmień
nim same wejdą
rozmieszkają się we mnie

ponasycają głód

zatapianie

nie zasypia
to co w głowie
nie można wierzyć
we wszystko ubiera się cisza

bębnią
słowa jak ulewny deszcz
bez znaczenia
dla słów
dźwięki nie różnią się
melodią zatapia się światy
zlewa w jedno

nieistnienie

zapewnienia nie-pewne

dziwne myśli
raz po raz
prześladują tę przestrzeń w której
pustka
wywiera największy wpływ na ego
logiczne

bez podstaw do tez czy twierdzeń
nic na pewno

to się zdarzy co może
a niedobrze że wiesz gdzie się kończy 

M. nie śnią się spadochrony

śpiewa że jesteś

echo echo

kamykiem w okno

otwarte na wschód

słońca nie może zobaczyć

ślepiec

laską wypatrzy krawężnik

wężyk-iem

spada budzi się z krzykiem

ykiem ykiem

jest tylko trochę 

niema

nie ma

znaczenia

że cię zna

kiedy krzyczy

M. nie śnią się spadochrony

śpiewa że jesteś

echo echo

kamykiem w okno

otwarte na wschód

słońca nie może zobaczyć

ślepiec

laską wypatrzy krawężnik

wężykiem

spada budzi się z krzykiem

ykiem ykiem

jest tylko trochę ochę ochę

niema

nie ma

znaczenia

zna mnie

długo krzyczy 

rozstroje

czekanie to absurd
ręce swoje
nogi swoje
a głowa

moja czy nie
co za różnica o tej porze

sto wymachów
pompki brzuszki przysiady
i znów głowa

boli
że nie mam więcej tam
mniej tu

coś na koncie
trochę w głowie
lat
więcej czy mniej
taka dola

gdybym była a nie jestem


trochę obca

jesiennie ...

brodzimy
jakby nie było żadnej głębi
im szerzej się rozdrapuje
tym więcej

ziemi pod paznokciami
tkwią drzazgi
w sercu

z wierzchu
strojni w cudze barwy
opadamy

z sił

Anna milczy do J. na temat

właśnie nie powiedzieli sobie
żadnego tak
choć nie byłoby naturalniej w tej sytuacji

czas na sny
przychodzi niespodziewanie
ani szybko
ani się nie spóźnia

jakby się dziwił
jak można tyle o sobie
do siebie

i nic

a mimo to popsuć
nocne opowieści

rudery

jak stare kobiety
pochylają się
wierzby
płaczą
boleją

złych słów nie zdmuchnie
wiatr
sieją
sieją

zawodzą
jesienne wiatry
gonią w szparach złe wróżby

Migawka

Kiedy wchodziła właśnie pochylał się nad okienkiem.

- Stary zmęczony życiem niedźwiedź – przemknęło jej przez myśl. – Właściwie zawsze był nieco zwierzęcy.

Kiedy się śmiał, wyglądał jakby szczerzył kły. Kiedyś się go bała. Ale to bardziej przez ten buńczucznie zadarty nos, nijaką piegowatą twarz i te rzadkie sterczące zawsze włosy.

- Dziwne, że nadal strzygł się tak samo.

- A niech mnie!

Nawet ten nikły przejaw życia, kiedy prosił o znaczki, był ten sam co kiedyś.

- Słucham? Ach tak. Chyba się zamyśliłam. - usprawiedliwiła się wręczając rachunek za telefon zniecierpliwionej kasjerce.

Nigdy by się nie spodziewała, że uśmiechnie się na jego widok.

nadzieja

  


dlaczego mnie pytasz
o nadzieję
jakbyś nie wiedział że nie można jej dzielić

to jak zdradzać tajemnice
moce ukryte
własne ja rzucać na pożarcie cudzych pragnień

czyż nie wiesz
że kiedy milczę i patrzę
mogę dotrzeć tam gdzie jeszcze

nie marzyłeś

Przymiarki

Ot kawałek prozy zdarzyło mi się kiedyś napisać. Zwykła wprawka. Chyba jednak nie za dobrze idzie mi takie pisanie. 



PRZYMIARKI 



Przecież to miał być jej dom. Wymyśliła sobie. Najpierw drzwi. (Trzeba zacząć od drzwi – mówiła – bo od drzwi się wszystko zaczyna.)
I zaczęło się od drzwi.

Kiedy w nich stanął, stał się drzwiami.

Potem muszą być okna. Na świat. (Tym razem to stary sad, w którym jabłonie pochylały się jakby były o całe wieki starsze od właściciela – niemłodego już, ale prostego niczym topola, mężczyzny). Kiedy podeszła do okna tylko patrzył. Potem podszedł, jakby rozumiał, jak ważne są okna. Bez firanek – wyjaśnił - choć na wsi lepiej mieć firanki, żeby nie zaglądano wiecznie do środka. Właściwie powinna się z nim zgodzić, bo gdy następnym razem przyjechała bez zapowiedzi, widziała z ogrodu jak spaceruje po piętrze. Myślał. Zanim nacisnęła dzwonek, nie wiedział, że świat za oknem nadal istnieje.

Stała się oknem.

Potem drzwi i okna stwarzały nowy świat. Bez ścian. Bez drzwi, przez które tak łatwo wyjść i nie obejrzeć się. Nigdy.

miniatura z ukrytym motywem

rozchylam dłonie jak pąki
patrz
póki nie wypuszczę jej w świat

Taki bal

o-czy
bywają jak ostatnie krople
po deszczu nadal się perlą
silą na błysk nim je wysuszy
lub strząśnie wiatr

nim wsiąkną w glebę
nacieszą próżność
przejrzą się
jak w lustrach
krzywych linii nagle będzie żal

nie wiem

ile mi jeszcze przyjdzie
zmylić dróg

pod 
niosę ten ciężar jakby miał odkupić
winy ukryte
oczy widzą coraz więcej

nie dowiesz się

ponad to co wiem
dziś chcę
zaciąć usta

najtroskliwiej

obracam w palcach

obraz w głowie
żywy człowiek

a pamięć

obrazów nie pomieści
żaden album
nie jest tak dobry jak koniec lata

żadna saga

nie zmieści
walizka
nie nadaje się

do wspomnień

majaki

przecież nie rzucam się
w oczy sypnę
cieniem dawnych lat
krzyczę że jestem

jeszcze
nazwana wszystkimi imionami
błędów śmiertelników nie można przeoczyć

to i owo się kryje wśród nocy
bezsenniej w parze
będzie raźniej
nad ranem niespanie przybiera inne formy

przetrwania

almost paradise czyli liście i wachlarze

grafikę można znaleźć na http://truml.com/profiles/87602/graphics/116273 - oczywiście nie moja (autorstwa twórcy o niku dorotaruda) ale spodobała mi się bardzo i postanowiłam napisać do tej pracy komentarz, który zamieszczam poniżej.


almost paradise

we mnie wojna
biel i czerń
  
wstyd gardzi wstydem
pierwotnym
 
dojrzeję figą
choć liście jeszcze młode
 
patrzcie
jestem piękna
 
rozchylam wachlarz
pełna jak kielich

(nie)chcenie

czasem słuch się omsknie
ręka
zrobi gest
napowietrzny

jakby chcący

wkrótce wszystko wróci do normy

huśtawki

czasem wzrok mnie prowadzi na manowce
jakby to wyobraźnia wiodła prym

między
moim a twoim
widzimisię
roi się

ode mnie
z dala
od ciebie
mi bliżej

huśtawki

... nieparadnie

są ziemie jak słowa 
obiecane

tuż tuż

(po)słuchaj
nie otwieraj ust

pół na pół

nagle jakby puściej

przestronniej

można sobie pofolgować

wyobraźni wystarczy połowa

druga pusta

burza w suchej szklance

zaraz nastąpi zwarcie

między jednym a drugim błyskiem

oka w kałuży 

oczy się mruży

dla efektu

wkrótce po burzy

wypełnią brzegi

rozleją 

gdybyś był

znów naopowiadałabym ci tysiące banałów

że lubię seks i wiosenne roztopy

miewam prorocze sny

zrzucam je na garb

nieco przemęczonej wyobraźni

dziś nie można już wyśnić niczego

czego jutro nie pokaże BBC

murmurando dla pamiętliwych

co kiedyś  ledwie rosło

wybujało

rozpleniło się

chwasty w zagajniku

zdjęcia w pamięci

kontury ostre jak brzytwa

odcinają kwieciste wspomnienia 
płatek po płatku 

za dużo światła może zmylić

drogi wybieramy jak chcemy

pamiętać należy

nie wszystko  

leży w zasięgu wzroku 

coś na kształt ...

płyną
jak muzyka odbijana od skał
wybrzmiewa 

rozdziela się jak włókna
na tysiące podrzędnych obrazów
półmyśli
półstany
odczuć półpełne
i puste

przepastne jak echa
w jaskiniach

gdzie niknie ja
a staje się wszystko

i nic




 http://www.youtube.com/watch?v=xAjskcpPkB8

(po)ranny trening emocjonalny

gnam
słucham
nie słyszę


głos spikera odbiera mi spokój
jeszcze celebruję ten stan
w którym nie znam imion i twarzy
tę chwilę w której nadal nie powiedziano


kto
dziś opłakuje zmarłych

rocznica

Już nie mówimy o niej po imieniu. Teraz się mówi, że była

taka a taka. Zawsze dobra.



Dziś już nie trzeba chodzić wokół na palcach.

Można stukać obcasami jak pani Renia spod piątki.

Wtedy, ... wtedy taki dźwięk mógł się przerodzić w histerię.

A z histeriami, jak wiadomo, trzeba ostrożnie, bo kto wie co

może się zdarzyć?



Chciałoby się pobębnić palcami w stół, postukać w czoło,

albo choćby pogrozić wskazującym dzieciakom z podwórka.

Wszystko, co wiąże się z dźwiękiem, jest wspomnieniem.


Niewykluczone, że zachowamy ciszę.

a może ...

może lepiej milczeć niż mówić

że byłoby lepiej

lub gorzej

a może chodzi o to czy słowa są nadal słowami

czy mówiąc zostawiamy ślady

na wodzie

gest w powietrzu

czy przy byle wietrze nie plujemy sobie w twarz

uśmiechnięci z zasady

nie narzekamy

nie rozmawiamy nawet o pogodzie

stale piszą o ochłodzeniu klimatu

po nas

o nas nic nie napiszą

jesteśmy wodą

i ciszą 

ślady. miniatura dla zmażlucha

kiedy boli skrzypienie butów

wtulając w siebie

zapadam się głębiej



słyszę głosy

mocniej czuję czerwień

wiersz bez tytułu

patrzę przez ciebie

na wylot

znam twoje wyjścia i wejścia

bez słowa śledzę

powroty

cieszę oczy

choć łzawią przez ten stały ruch 

powietrza

we mnie jest twoja wolność i niewola

zaklęte w ciszy

byś nie mógł pytać

która

głęboko

złap mnie 
za brzeg
nim utoniesz 

skraj(nie)

podaj mi skraj 

twojego ja 

a drgnę 

suchy wiersz o napełnianiu

w dobre czasy co dzień przybywa mąki i oliwy

równomiernie

opróżniane dzbany nie martwią się

kiedy ubywa

bywają błogosławione wśród pękatych

zawsze napełniane

nigdy pełne

sycą wędrowców

głód

jutro będzie większy

wiara czyni cuda

i bez wiary

z pustego w próżne

jesteśmy jak dwa dzbany
w których od dawna brak mąki i oliwy

nienapełniani
połykamy słowa
ziejemy pustką i wspomnieniem tłustych lat

cokolwiek  nas wypełnia nie syci
przecieka przez ciszę jak wiatr
hula
z dala od urodzajnych łąk

wiersz powstał z inspiracji grafiki marki, którą można znaleźć 
http://truml.com/profiles/60727/graphics/87683

na wynos

co mam napisać
kiedy czujesz się samotny


że moi mężczyźni
przytulają się do szalików
noszą moje pierścionki bez oczka
na małym palcu zawijają ostatni zapach

kiedy jestem szybsza od świtu
poranki rodzą się zamglone

trzeźwy umysł podpowiada tysiące rozwiązań
najgorszych
rad nie udziela się na wynos