nie-pogody

czasem myślę

że czas już wyjść z siebie

mogłabym się rozdzielić na czworo

jak  włos

wtedy ty byłbyś tutaj

ja

szybciej

tam

zmieniałabym każde słowo w burzę

z łoskotem

niczym słoneczny dzień w niepogodę

na cztery ręce

łatwiej uważać kiedy przechodzi 

obok nas jakaś aura

pogodę ducha zawdzięczam sztormom

oczyszczam myśli kiedy mówię

za dużo   

sculptura

człowieka się rodzi z kamienia

i ciosa póki starcza

na starość treść przerasta

kiedy pęknie forma

proch się przesypie

w ostatnich

fidiaszy

bez-drożnie

nie odchodzę
od siebie stawiam proste
pytania o drogę

można chodzić
jak po wodzie
byle z wiarą

na lepsze potem
teraz
nie wiem