Lan Xang

Mekong

mówią że musiał tam kiedyś mieszkać bóg

bo najpiękniejsze sny snią się w Sop Ruak

kolory zmieniają się stopniowo

dżungla jest naturalnie zielona i wilgotna

roje wszechobecnych stworów wgryzają się w trochę obce ciało

wąskie łódeczki na Mekongu zdają się kołysać bez końca

jak mnisi wydzierający bogom największą z tajemnic

potem dzień dzieli się już tylko na ogromne słońce i porę

w której leniwe brzegi przynoszą ulgę

choć w głowie kłębią się stale te same uśmiechnięte twarze

kiwające się ręce

nowe brzegi

nieskończone

gorączka daje lepsze efekty niż opium

kiedy dociera się do siebie

niepotrzebne staje się szczęście