***

kiedy mam rozmawiać o życiu
czuję że spadam
czepianie się parapetu nie gwarantuje bezpieczeństwa
nikomu

...

kiedy słońce nie grzeje
 tylko rzuca cienie

między mną a tobą

chłód  

...

***

pociągaj mnie

w góry

wyruszymy o świcie

zanim brzask dnia zdąży nas znużyć

w upalny dzień

odpocznij w cieniu moich rzęs

nabierz ochoty na noce przechadzki

między znanymi wzgórzami

dopieść doliny

pewną  dłonią

nim zaleją nasz jesienne deszcze

nauczymy się nie ulegać sztormom

rozdygotanie

jesteśmy rozedrgani

jak liście osiki  

kiedy dmiesz zapamiętale

nie trzymam kursu

nie umiem spadać

bezboleśnie

***

naucz mnie

 nie patrzeć w niebo

i nie widzieć

więcej niż chciałbyś dać

weź za rękę

nie ciągnij

w dół

***

tam za wybojami

drogi rozchodzą się

bez wytchnienia

z nami zostaje tylko smutek

zazdroszczę górom

że tak stoją

nieruchomi świadkowie życia

nie to co wulkany

kiedy wrą trwoga miesza się z zachwytem

czerpiąc garściami

można się upić

widokiem nagich skał

nad przepaścią 

rozłożyście

rozchodzimy się

jak dąb rozstajny

nie ma znaczenia

czy pójdziesz w prawo

ja w lewo rozłożę koronę

myśli

jak parasol nad naszą sprawą

odrosną na nowo liście

wiosną kiedy się zazieleni

nasz wspólny podzielony dom

przykryje stare rany

dąb nie zabliźni

ale pomieści nas jak

dzieci przytulone do życia

przetrwamy   

poranki

zastały nas
in flagranti
jak zazdrosny mąż
jakby nie mogły znieść myśli że nie zrywamy się
o świcie pędząc nieprzytomnie
kawę pijemy nieśpiesznie
a przytomnie na tyle
żeby zawładnąć każdą chwilą
w której nie ma jeszcze nowej
wiadomości
o końcu świata