skłonność

kiedy
opowieści o życiu
częściej smucą niż cieszą

ciszy
pozwalam wybrzmieć
po swojemu

deszczom wypadać
do utraty chmur

wyszumieć wiatrom
w twarz
krzyczeć tylko kiedy wyją
najmocniej
kochać
słońce

złapane w biegu

dźwięki
rosną w uszach
pełno mam słów
ptaków
szumów rzek

już nie umiem rozróżnić

które są moje
twoje

zrastamy się

w słowach
na wietrze
łapiemy ukryte

znaczenia
splatają się w ciszę

ślimaki

goniliśmy się
w myślach
ścigały nas
jeszcze długo nim zniknęliśmy
sobie
z oczu
wyczytałam cię innym

niż byłeś